А, бре Македонче, каде се спремаш?
Оваа песна во минатото и тоа како го подгревала патриотизмот и влевала чувство на гордост кај оние кои земале активно учество во борбата на македонскиот народ.
Денес, тоа Македонче по сѐ изгледа се сфаќа пејоративно, со подбивање и потсмев.
Обичниот човек знае дека политиката е ……., но не по цена на продавање на нешто што секој Македонец го има длабоко во себе, а тоа е чувството за национална припадност. Денес после сите борби, востанија и нереди, кога историјата е напишана и цел свет ја знае, некој се дрзнува да ја менува таа историја.А, што е уште пострашно што некој од тука дозволува.Секој разумен човек знае дека не треба и не смее да има никакви преговори за нешто што веќе се знае, а уште помалку да има компромиси.Гледајќи ги дневно-политичките случувања имам чувство дека историјата се повторува, дека живеам во периодот меѓу двете војни кога се борам за решавање на македонското национално прашање. Но, чувството во мене ми вели поинаку.
Болката на Бугарија ја знаеме сите. Ама тоа е нејзина болка. Зошто ние да бидеме лекот? Зошто ние да се жртвуваме за „големите сили“ да се смират?
Сите знаеме што е демократија ама изгледа се изгубила во преводот.И кога мака мачиме со овој проблем кој не ни треба да постои, ете се појавува пак некој лапсуз. Сметам дека секој еден кој ќе седне во Собранието треба да има некое основно познавање освен лепење плакати и насила собирање гласови. Нели?
Секој еден што ќе застане на кормилото и го води овој народ треба да има знаење за чувствата на својот народ, за јазикот, историјата, етнографијата.Недозволиво е да се редат лапсуз по лапсуз само да се задоволи „некој“. Оваа земја родила големи умови и доволно е да се прочитаат нивните трудови засновани врз истражување и докази.
Во 1993 година од издавачката куќа Македонска книга излезе од печат книгата „Исламизацијата и етничките промени во Македонија“- докторска дисертација на мојот татко проф.д-р Нијази Лиманоски.Цели две децении тој копаше, истражуваше и докажуваше за да на крајот некој излезе на ТВ и онака без срам да каже дека: „кога ќе се менува Уставот ќе се додаде графа Торбеши“.
Дали е можно? Некој цел живот ќе се труди, ќе се соочува со закани, но ќе истрае, а друг со еден збор сѐ ќе збрише. Секој еден треба да внимава што ќе каже кога ќе отвори уста, а премиер на една држава уте повеќе.Зборот тешко се враќа, а се памти цел живот.Тој збор повторно донесе поделби. Едни го крикиуваат затоа што се опозиција,а други затоа што се плашат дека ако кажат дека се Македонци муслимани ќе бидат „покаурени“. Јас не сум ни во едните ни во другите.Но, знам што сум.Македонка, а мојата вероисповест е моја работа. И, таа, верата, (било која) место да спојува, разединува.Секоја вера нѐ учи на милост, прошка и љубов.Ако некој ја толкува поинаку е друга работа. Но, немојте никогаш да ја поистоветувате со националноста.
Таквата промена на Уставот ќе биде самоубиство за Македонците воопшто.
Сите може да имаат свое мислење, но против историјата и науката не можеме со сила бидејќи постојат докази кои се неопсорливи.
И на крајот вие Македонците христијани сфатете дека Македонците муслимани се ваш неоткинлив дел,а вие Македонци муслимани сфатете дека сте Македонци со исламска религија и никој не смее поинаку да ве нарече, а уште помалку да се плашите дека некој ќе ве „покаури“.
Една ластовица не ја прави пролетта, но јас се надевам дека со ова мое размислување барем малку ве поттикнав на размислување, климање со главата, па и потврдување. Сите заедно можеме, но сами не.
Доста е!
АВТОР: Сузана Илиевска – Ставовите искажани во колумната се ставови на авторот.